Hoe het allemaal begon...
15 jaar jobhoppen… dat doet iets met je.
Hoe, wat, waar… ik vertel je het in dit berichtje.
Ready for takeoff?
Het begon allemaal op 1 april in 2008… toen ik startte als verantwoordelijke voor de speelpleinwerking en de jeugdraad bij de jeugddienst van Stad Izegem. Ik was eigenlijk nog aan het studeren, allé aan het bijstuderen. Ik was afgestudeerd als socio – cultureel werker (voor de fans: op Sint-Anna in Gent) en was nog bezig met een extra bachelor Orthopedagogie die gestart was in september 2007.
Maar toen kwam de vacature voor de jeugddienst op mijn pad… en ik was op dat moment al jaren actief als vrijwilliger op de jeugddienst: zowel als hoofdanimator op het speelplein als binnen de werking van de jeugdraad dus ik kon eigenlijk van mijn hobby mijn beroep maken…
De jaren op de jeugddienst waren zeer fijn: veel uren, maar ook heel veel spelen en met een toffe jonge bende iets betekenen voor de kinderen en jongeren van onze stad. Alleen voor een openbare dienst werken, wil eigenlijk zeggen voor de politiek werken. Zij maken de keuzes, jij voert uit. En daar kon ik het al eens moeilijk mee hebben. Mijn fijnste herinnering: de vele fijne momenten met de animatoren. Toen ik startte was er geen team meer en daar heb ik toen heel hard aan gewerkt door heel dicht bij hen te staan, in te zetten op sfeer en samenwerking. Met als resultaat: één team toen ik daar vertrok. I love it!
Er zijn zelfs verschillende koppeltjes gevormd… en die zijn nu nog altijd samen!
Op de jeugddienst leerde ik de Vlaamse Dienst Speelpleinwerk kennen, een organisatie die lokale speelpleinorganisatoren ondersteund. Ik ging er aan de slag als vrijwilliger en na een kleine drie jaar kwam er daar een vacature vrij als educatief medewerker om het West-Vlaamse speelpleinlandschap te gaan ondersteunen. Hop de eerst jobsprong werd gemaakt: ik ging werken in Gent en later ook in Mechelen. De zomer was het leukste: toen sprong ik 4 dagen in de week in mijn auto en bezocht ik alle West-Vlaamse speelpleinwerkingen. Meespelen, advies geven, vorming geven, mensen over de gemeentegrenzen heen laten connecteren…
En hoewel het jeugdwerk altijd een deeltje van mij blijft. Ik ben diegene die nu nog altijd enthousiast reageert als er tijdens een klassiekere vorming wordt gezegd: “We gaan beginnen met een opwarmertje.” 😁
Toch is het jeugdwerk best uitdagend: vaak ‘s avonds en in het weekend werken en de grote vakantie was de drukste periode… dus ik ging na zo’n drie jaar op zoek naar iets anders…
Na het jeugdwerk kwam ik wat dichter bij huis en ging ik aan de slag bij het Zorgbedrijf in Roeselare. Voor opnieuw een kleine drie jaar (zie je al een patroon?) ging ik aan de slag als vormingsverantwoordelijke voor de dienstencentra. Ik ondersteunde er alle lesgevers, zorgde voor de planning en stond de deelnemers bij met raad en daad. Heel leuk om te doen, maar soms ook best uitdagend. Opnieuw de hiërarchie in de organisatie speelde me parten, maar mijn directe stijl van communiceren zorgde al eens voor conflict. Maar binnen hetzelfde bedrijf kwam de vacature vrij voor verantwoordelijke van de kinderopvang, twee locaties in Roeselare: ééntje 0 tot 3 jaar en een buitenschoolse werking voor kinderen van 3 tot 12 jaar. Eerlijk ik heb deze job maar één jaartje gedaan, maar het bleef de mooiste. Werken met gedreven dames die trots waren op hun werk, kunnen spelen met kinderen, ouders verder helpen… ik was er in mijn nopjes. Alleen moest je als verantwoordelijk ook de planning maken en jullie kennen de situatie in de kinderopvang.
Deze week was er nog een schrijnende reportage bij Pano en al weken is er protest in het Vlaams Parlement door het crisiskabinet kinderopvang. Geloof me 1 begeleider op 8 kinderen is te weinig om kwalitatief werk te leveren, deze begeleiders verdienen veel te weinig en de druk is te hoog… ook toen al! Mijn eerste rol als leidinggevende werd ook mijn eerste randjekantje burn-out. Ik werkt 6 op 7 van ‘s morgens 7u tot ‘s avonds 7u en dat was niet meer werkbaar. Ook enerzijds moeten voldoen aan de eisen en visie van een directie waar ik niet mee akkoord ging en anderzijds ook het allerbeste willen doen voor je medewerkers…dodelijk! Dus ik gaf mijn ontslag zonder zicht op iets anders…
Nog altijd oprecht de leukste en mooiste job die ik al mocht doen, maar het heeft wel diepe wonden geslagen. Want nu nog voel ik soms twijfel in mijn ondernemerschap omdat ik naar mijn aanvoelen daar heb gefaald. Als ondernemer moet er volgens mij echt wel wat leiderschap in je zitten en dat was bij mij dus toen niet gelukt.
En toen begon een heel ander verhaal. We zijn intussen 2018 en ik was al zo’n 5 jaar actief in de politiek. Voor toen nog sp.a zat ik in de OCMW – raad. De gemeenteraadsverkiezingen kwamen er ook aan en door interne troubles was ik plots lijsttrekker.
Onderweg naar een pensioenbetoging kwam ik de provinciaal verantwoordelijke tegen en kreeg ik de kans om te starten bij eerst de Pamperbank en later bij de partij Vooruit. In 2018 en 2019 volop campagnetijd voor de verkiezingen, daarna opnieuw de ondersteuning van lokale afdelingen. Ik ging opnieuw veel de baan op om acties te organiseren, tussenkomsten voor de gemeenteraad te schrijven en groepen te helpen met hun communicatie. Intussen was ik ook zelf verkozen als gemeenteraad – en provincieraadslid.
Eerlijk, heel dit stukje ligt nog gevoelig om er veel over te praten. Ik heb er ongelooflijk veel geleerd, maar ook veel gezien die mij heeft ontgoocheld en gefrustreerd. Ik dacht oprecht dat ik het anders kon doen, maar de politieke machine is zo groot en zo sterk… Je moet het spelletje kunnen spelen, anders kom je er niet. Ook al heb je de beste bedoelingen… Mijn hart blijft rood, mijn waarden dezelfde, alleen ga ik het spelletje niet meer mee spelen.
Eind 2021 stopte ik met alles van politiek, zowel mijn eigen mandaten als met de job. Ik nam afscheid van alles wat met politiek te maken had…
Halfweg 2021 zag ConfettiCoach ook voor het eerst het levenslicht. Ik focuste met toen vooral op loopbaancoaching en individuele coaching voor madammen die te veel balletjes in de lucht moesten houden en daarin wat ondersteuning nodig hadden…
We zijn er bijna… 😀
Begin 2022 mocht ik aan de slag gaan bij Rebelle vzw, een vrouwenvereniging die werkt rond thema’s als ouderschap, body positivity, seksualiteit, gendersensitieve geneeskunde, emotionele arbeid, menstruatiearmoede,… . En daar werk ik nu nog steeds. Ik ondersteun er de lokale vrijwilligersgroepen en neem hen op dit moment mee in een groot veranderingsproces. Ook best uitdagend…
En eind 2022 kreeg ook ConfettiCoach een serieuze boost, door mij te gaan richten op startende onderneemster en daar hun cheerleader, motivator en inspirator te zijn.
Het was precies wat therapeutisch schrijven, deze ochtend en ik verloor ongelooflijk veel tijd toen ik verdwaalde in de vele foto’s. Maar zo ben jij nu helemaal mee met mijn verhaal.
Een aantal zaken heb ik geleerd:
- Mensen, groepen inspireren en ondersteunen is iets wat ik graag en goed doe. Het komt in verschillende jobs terug en ik ben daar in mijn nopjes. Ja ik heb over alles een mening en soms kan dat al eens hard overkomen…
- Sommige dingen kan je niet veranderen… ook al zie je kansen, mogelijkheden. Als die andere persoon niet mee wil dan moet je het kunnen loslaten. Je blijven frustreren vraagt enorm veel energie en dan moet je soms drastische maatregelen nemen, in mijn geval gewoon vertrekken…
- Veel jobs wil ook zeggen veel netwerk. Ik ken overal en altijd wel iemand. En het fijn dat eigenlijk nu nog heel vaak te kunnen gebruiken…
- Ik heb het heel moeilijk met hiërarchie, vriendjespolitiek, achterkamertjes… en die zijn er spijtig genoeg nog overal. In elke job kwam ik die tegen… vandaaruit ook is de goesting naar ondernemerschap gegroeid. Gewoon mijn eigen dingen kunnen doen, op mijn manier, durven dingen proberen en daar dan inderdaad al eens de gevolgen van moeten dragen…
En wat brengt de toekomst, dat laat ik even aan jou over.
Als je even in een glazen bol mag kijken… wat wordt het volgende volgens jou?!
