Laat het maar groeien en bloeien
Ik had nooit gedacht dat ik relatief vlot zou schrijven, maar al zeker niet dat een dakpan mij zou inspireren…
In dit blogberichtje wil ik het graag hebben over mijn persoonlijk verhaal met loslaten. Wat zijn mijn triggers en hoe ga ik er mee aan de slag.
Storm Eunice
Voor wie het deze week mocht gemist hebben… er was een nogal hevige storm in ons land. Die zorgde er voor dat er dakpannen van mijn huis naar beneden kwamen. Maar de uitkomst was twee keer anders.
Op woendsagavond kwam de eerste dakpan naar beneden, op 30cm van de lichtkoepel. Oef! Maar onmiddellijk sloeg er paniek toe en zag ik hele rampscenario’s voor me. Ik was er van overtuigd dat ik donderdagochtend zou opstaan en letterlijk geen dak meer boven mijn hoofd zou hebben. Woensdagnacht heb ik amper geslapen, met als gevolg dat ik op donderdag slechtgezind was en nog meer ongerust. Ik ben zelfs die ochtend niet gaan wandelen!
Na een nacht piekeren kreeg ik het telefoonnummer van een dakwerker, kreeg ik hem aan de lijn en zou hij donderdagnamiddag nog langs komen om alles te fiksen. Tot het moment dat hij weg was, was ik onrustig, gespannen, prikkelbaar,…
Een gevallen dakpan was blijkbaar een serieuze trigger om me uit mijn lood te slaan.
Onafhankelijk
De focus is dus op dit moment anders… en dat voelt goed! Meer dan goed zelfs. Want ik doe de dingen die ik graag doe, zoals deze nieuwsbrief schrijven op een vrijdagavond.
De komende periode mag je dus nog meer verwachten in de vorm van blogberichten, webinars, insteken via sociale media,..
Ik vraag alleen één iets terug. Daag me uit door vragen te stellen, kritisch te zijn, feedback te geven,…
Bloei en groei met me mee.
Laat ons samen op pad gaan en elkaar versterken.Je denkt vast, wat heeft dit nu allemaal te maken met loslaten. Wel het feit dat ik zelf een dakwerker belde, was alvast een manier van loslaten. In het verleden zou ik gebeld hebben naar mijn ouders en hun om hulp vragen. Terwijl ik het nu allemaal zelf deed.
Ik heb heel wat belemmerende gedachten als het over mijn huis gaat en meer bepaald over het klussen in huis: “Ik ken daar niets van.”, “Ik moet altijd hulp vragen.”, “Ze gaan mij dingen vragen, waar ik geen antwoord op weet.”, “Dat gaat te veel geld kosten.”,…
Het feit dus dat ik zelf verantwoordelijkheid nam en onmiddellijk actie heb genomen, was dus een serieuze win. Mijn manier van die gedachten die mij niet dienen, los te laten.
Vrijdag viel er opnieuw een dakpan naar beneden, deze keer wel op de koepel. Zonder twijfelen liet ik de dakwerker al weten dat er problemen waren. Maar deze keer zou ik niet ongerust blijven. Ik ben onafhankelijk en ik zou loslaten. Ik kan de wind niet tegenhouden, noch mijn dakpannen vasthouden… Ik heb gedaan wat ik kon, nu is het duimen dat het bij één dakpan blijft en het niet te hard gaat regenen… De rest zien we morgen wel!
Allemaal simpel gezegd, maar het was toch doorheen de dag nog “werken” om het effectief los te laten. Ik heb een inspirerende podcast geluisterd, ik heb deze nieuwsbrief geschreven, ik heb gedanst, ik heb gelezen,… en ik heb sociale media afgesloten om ook geen verder nieuws rond stormschade te ontvangen.
